Pisać czy nie pisać.

Pisanie wymaga odrobiny egoizmu.

Właściwie, gdybym miała być bardziej precyzyjna to powiedziałabym, że pisanie wymaga niezwykłych pokładów egoizmu. Ale żeby je otrzymać, żeby nauczyć się z nimi żyć najpierw trzeba przyznać się przed samym sobą, że tak – tym razem tym klasycznym egoistą jestem ja – tym nienawidzonym przez wszystkich człowiekiem, widzącym jedynie czubek własnego nosa oraz niebo unoszące się jedynie nade mną. Nie patrzę pod nogi, nie obracam się za siebie – ba, nawet nie raczę wyciągnąć ręki w stronę tego, który akurat porusza się przede mną. To okropne jak bardzo egoizm jest identyfikowany z czymś naprawdę złym. Tak, jakby osoba, która przejawia cechy egoistyczne była z góry skazana jedynie na siebie.

Wydaje mi się, że ten egoizm może być „mniejszy” lub „większy” – może być „dobry” lub „zły”. Oczywiście zdaje sobie sprawę z tego, że takie pojęcie jest czymś zupełnie abstrakcyjnym – to tak jak pojęcie mniejszego zła. Niektórzy na takie stwierdzenie prychają odruchowo i zaczynają kręcić głową po to, żeby na końcu wyniośle stwierdzić, że przecież zło jest złem – nie może być ani mniejsze, ani większe, skoro jest po prostu złem. Dlatego wykrzesanie z siebie tego egoizmu w jawny sposób jest jak stanięcie przed lustrem i powiedzenie „jestem złym człowiekiem”. Tylko, że tym lustrem będą reakcje innych na te właśnie cechy charakteru zakrapiane nutką egoizmu i myśleniem przede wszystkim o sobie, swoich potrzebach i refleksjach. Dlatego myślę, że w tym myśleniu trzeba cofnąć się jeszcze trochę – nabrać wiary w swoje przekonania i w swoje zamiary. Uwierzyć w marzenia i zamienić je w cele, zacząć nazywać siebie tym rzemieślnikiem i począć pracować nad niezwykle ważnym aspektem jakim jest kreowanie nowego świata, kreowanie uczuć, postaci i wydarzeń.

Czasem myślę, że jednak ten egoizm jest łatwiejszy do uzyskania niż wiara obdarta z wątpliwości i zahamowań. Dlatego zapominam o podstawach, o tym, że przede wszystkim, aby osiągnąć coś, co zwane jest spełnieniem trzeba mocno wierzyć. Nauczyć się obsługiwać tą magiczną stronę życia odróżniającą od innych. Nie wierzyć w schematy i w to, że coś „trzeba” – zacząć siedzieć wieczorami nieco dłużej po to, aby kreować, kreować i jeszcze raz kreować – tworzyć dumnie unosząc nos i patrzeć jedynie przed siebie.

Dah.